Boek

Een slaperige buitenwijk. Dorothy wijdt zich aan het huishouden en wacht tot haar man thuiskomt. Romantiek is wel het laatste wat ze verwacht. Dan hoort ze een vreemde aankondiging op de radio over een monster dat zojuist is ontsnapt uit het Oceanografisch Onderzoeksinstituut… Hoe had ze ooit kunnen denken dat hij haar keuken binnen zou komen. Gespierd, gevoelig, seksueel aantrekkelijk, Larry de kikvorsman is een openbaring – en hun gepassioneerde affaire neemt Dorothy mee op een reis die haar stoutste dromen overtreft... 

Rachel Ingalls’ Mrs. Caliban is een bitterzoete fabel, een subversief sprookje, net zo magisch als vier decennia geleden toen het voor het eerst verscheen. Het werd door recensenten vergeleken met King Kong, de verhalen van Edgar Allen Poe, de films van David Lynch, Beauty and the Beast, The Wizard of Oz, E.T., Richard Yates’ huiselijke realisme, B-horrorfilms en de sprookjes van Angela Carter. Dat zo’n bescheiden novelle zo’n keur aan elementen kan omvatten, is een bewijs van zijn verrassende en unieke charme.

Biografie

Rachel Ingalls werd in 1940 in Boston geboren. Ze bracht een deel van haar jeugd door in Duitsland voordat ze aan Radcliffe College ging studeren en in 1965 naar Engeland verhuisde, waar ze de rest van haar leven zou blijven wonen. Haar debuutroman Theft (1970) won de Authors’ Club First Novel Award, en haar roman Mrs. Caliban (1982) werd door de British Book Marketing Council uitgeroepen tot een van de 20 beste Amerikaanse romans sinds de Tweede Wereldoorlog. In meer dan een halve eeuw schreef Ingalls elf verhalenbundels en novellen die veelal positief werden ontvangen. Het grootste deel van haar leven bleef ze echter als auteur relatief onbekend. Ze stierf in 2019, net nadat haar werk opnieuw in de belangstelling kwam te staan.

Vertaler

Lisette Graswinckel is literair vertaler en cultuurwetenschapper.

Ze vertaalde onder meer werken van Leonora Carrington, Edna Ferber, Joseph Conrad en Edith Wharton. Ook heeft ze onder meer lesgegeven op de Vertalersvakschool en de ITV Hogeschool voor tolken en vertalen

Fragment

Fred vergat drie dingen op rij voordat hij bij de voordeur was op weg naar zijn werk. Toen schoot hem te binnen dat hij de krant had willen meenemen. Dorothy nam niet de moeite te zeggen dat ze die zelf nog niet uit had. Ze liep gewoon terug om de krant te halen. Hij treuzelde nog een paar minuten, waarin hij zijn zakken beklopte en twijfelde of hij een paraplu moest meenemen. Ze beantwoordde al zijn vragen voor hem en stopte er nog een paar van zichzelf tussen: had hij de paraplu wel nodig als hij de auto nam, had hij echt de indruk dat het ging regenen? Als zijn auto dat rare geluidje maakte, kon hij dan niet beter met de bus gaan? En had hij die andere paraplu al teruggevonden? Hij moest ergens op kantoor liggen. Het was een mooie opvouwbare en ze opperde dat iemand anders ermee vandoor was gegaan.

Ze hadden een dergelijke litanie al vele malen doorlopen. Het leek wel of Fred de vaste woorden van dit ritueel nodig had als houvast aan het begin van dagen die een of andere beproeving voor hem inhielden, iets waar hij zenuwachtig over was.

‘Ik ben misschien laat thuis vanavond,’ zei hij. ‘Iets met… weet ik nog niet, maar ik bel je van kantoor. Goed?’

‘Ja, hoor. Prima.’

Ze bleef in de deuropening staan terwijl hij het tuinpad afliep. Hij keek niet om. En een afscheidszoen had hij haar al jaren niet gegeven. Die affaire van hem met dat meisje van pr was precies zo begonnen, met overwerken op kantoor. Wie weet. Of misschien was het echt zo, maar ze kon tegenwoordig geen hoogte meer van hem krijgen.

Ze maakte de bedden op, stofzuigde, douchte, kleedde zich aan en stond aan het aanrecht af te wassen toen ze naar de radio keek en overwoog hem aan te zetten. Het was een groot, donkerbruin, ouderwets toestel, het type dat leek op een gotische kathedraal uit de jaren dertig.

De afgelopen drie weken had ze dingen in de uitzendingen gehoord die onmogelijk echt gezegd konden zijn. De eerste keer was tijdens een reclameboodschap voor cakemix, waarin de vrouwenstem op volstrekt normale toon (zoals in de rest van de reclame) had opgemerkt: ‘Maak je niet druk, Dorothy, je krijgt heus nog wel een baby. Je hoeft alleen maar te ontspannen en te stoppen met piekeren. Gegarandeerd.’ En toen was de stem direct verdergegaan met de cakemix die niet kon mislukken.

Ze had niet gedacht dat ze gek werd, niet meteen. Ze geloofde dat het gewoon haar eigen gedachten waren die zich in de lage klanken en hun drammerige ritme hadden gedrongen. De volgende dag had ze echter in een nieuwsprogramma een verhaal gehoord over een vioolspelende kip – ‘de Heifetz van het hoenderhok’ werd de vogel genoemd – en ze had later via vriendinnen achterhaald dat dit item niet was gehoord door anderen die klaarblijkelijk op dezelfde frequentie hadden afgestemd.

Goed, nou ja. Het was dan ook een oude radio. Een heel oude radio. Het was ongetwijfeld mogelijk dat de geluidsgolven elkaar in de weg zaten, of iets dergelijks; een soort ruis of interferentie die geen specifiek, storend geluid maakte, alleen inbrak en zich mengde met de algemene toon van het programma waarmee het in botsing kwam. Dorothy zette het volume niet te hard omdat ze het geluid alleen op de achtergrond wilde horen, zodat het haar het tobben belette, maar niet het denken. Tegenwoordig zette ze het volume harder zodra ze iets ongewoons hoorde, maar ze kon werkelijk niet herkennen waar het originele programma was onderbroken of weggedraaid en het andere zich erbij voegde. De stemmen klonken precies hetzelfde, alleen de toon was op een bepaalde manier gewijzigd en speciaal voor haar bedoeld.

Ze dacht nog steeds niet dat ze gek werd. Wel zette ze het apparaat nu met lichte argwaan aan. Als het gepraat of de muziek eenmaal begon, werd ze blij en ontspannen. Alleen op de momenten dat ze besefte dat een van de speciale mededelingen bezig was, voelde ze een steek van verwachting en lichte paniek. Ze wilde in elk geval niets meer horen over het krijgen van een baby, of over haar en Fred en hun huwelijk. Tot nu toe was die eerste mededeling de enige persoonlijke. Maar toch, er zouden andere kunnen volgen. Ze had aan niemand verteld dat ze ze hoorde, aan Fred al helemaal niet. Natuurlijk niet.

Met een hand op de kraan stond ze naar de radio te kijken. Dit was het tijdstip dat ze op de buitenlandse zenders kon afstemmen om zonder ruis naar klassieke muziek te luisteren.